کد خبر: 92062515433

یک هنرمند رشته‌ی نمدمالی که با تلفیق نمد با چرم و جاجیم موفق به دریافت «مهر اصالت یونسکو» شده، معتقد است که اگر به آثارش بها داده شود، آن‌ها می‌توانند جای فرش ماشینی را بگیرند.

به گزارش خبرنگار سرویس صنایع دستی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در خیابان‌های مرکزی شهر تهران، خانه‌ی کوچک هنرمندی قرار دارد که دورتادور فضای داخلی آن را تکه‌های چرم و نمد پوشانده‌ است. خانه‌ای که علاوه بر محل زندگی، کارگاه «شاهرخ پوری» هم هست؛ هنرمندی که انباری‌ خانه‌اش پر از زیراندازهای نمدی‌ است که با نقش و نگارهای مختلف طراحی شده‌اند.

‌

شاهرخ پوری درباره‌ی این‌که چرا محصولاتش را در خانه تولید می‌کند، گفت: کارگاهی ندارم و اگر بخواهم کارگاه اجاره کنم، مجبورم محل آن را بیرون از شهر تهران انتخاب کنم، چون هزینه‌ی اجاره‌ی کارگاه در شهر بسیار گران است. از سوی دیگر، تولید محصولات در خارج از شهر برای من ممکن نیست، چون حمل و نقل آن‌ها دشوار است.

تعلق مهر اصالت یونسکو به اثر پوری

این هنرمند صنایع دستی ادامه داد: برای گرفتن نیرو با مشکل مواجه شدم، چون بیشتر افراد، به کار با نمد علاقه نداشتند و می‌گفتند بوی گوسفند آزاردهنده است. البته بعد از جست‌وجوی بسیار توانستم برای همکاری در تولید محصولاتم از چهار زن کمک بگیرم، آن‌ها وظیفه‌ی دوخت و دوز جاجیم و چرم‌ روی نمد را برعهده دارند. آن‌ها کار دوخت و دوز را در خانه‌ی خود انجام می‌دهند و محصول نهایی را به ما تحویل می‌دهند.

او درباره‌ی مواد اولیه‌ی مورد نیاز برای تولید آثارش، توضیح داد: محصولات ما از ترکیب نمد، جاجیم و چرم تولید می‌شوند، نمد براثر مالش پشم گوسفند و ترکیب آن با زرده‌ی تخم مرغ یا آب و صابون تولید می‌شود.‌ ما نمد را از کارگاه‌ نمدمالی تهیه می‌کنیم، چرم را هم به‌شکل مستقیم از تبریز می‌خریم. در گذشته که قیمت چرم کم بود، آن را به‌صورت عمده می‌خریدیم، ولی حالا خرید آن به‌علت گرانی، تکه‌تکه انجام می‌شود.

وی با بیان این‌که پس از گرفتن «مهر اصالت یونسکو» هیچ تغییری در شرایط تولید آثار من ایجاد نشد، گفت: ابتدا به ما وعده داده‌ شد که مهر اصالت یونسکو طی مراسمی در جزیره‌ی قشم به ما اهدا خواهد شد. قرار بود هزینه‌ی رفت‌وآمد و اقامت در هتل نیز برعهده‌ی ما نباشد، ولی شرایط تغییر کرد و به ما گفتند که باید هزینه‌ی رفت‌وآمد و اقامت را خودمان پرداخت کنیم. ما هم به‌خاطر زیاد بودن هزینه‌ها، موفق به حضور در مراسم نشدیم. فقط برای دریافت مهر اصالت یونسکو به من یک کارت هدیه‌ی 300هزار تومانی دادند.

پوری با بیان این‌که هنرمندان صنایع دستی، قشر ضعیف جامعه‌ی تولیدکنندگان هستند، اظهار کرد: برخی با نام هنرمندان صنایع دستی پز می‌دهند و می‌گویند صنایع دستی هویت ملی است و ما بیشترین تعداد مهر اصالت را گرفته‌ایم، در حالی‌ که این به‌خاطر زحمات هنرمندان بوده‌ و نشان می‌دهد که صنایع دستی ایران بهترین است، بنابراین باید از آن حمایت شود.

گارگاه پوری در خانه‌اش

او بیان کرد: هنرمندان صنایع دستی، رشته‌های منسوخ‌شده را زنده و تولید می‌کنند. بنابراین باید مورد حمایت قرار گیرند تا رشته‌های منسوخ‌شده همچنان احیا شوند و نجات یابند. در حال حاضر، تنها حمایت انجام‌شده از ما در قالب بیمه و برگزاری نمایشگاه‌های رایگان بوده‌ است.

این هنرمند صنایع دستی ادامه داد: با حرف‌هایی که درباره‌ی خصوصی‌سازی صنایع دستی مطرح شده، هراس از دست دادن همین حمایت‌ها را هم داریم، چون بیشتر فروش ما در نمایشگاه‌های دولتی است.

پوری افزود: برای صنایع دستی شهرک‌هایی ساختند که اکنون افرادی به‌جز تولیدکنندگان صنایع دستی در آن مشغول به‌ کارند. شهرک صنایع‌ دستی دماوند توسط مرغ‌داری‌ها، دلالان و صنایع دیگر اداره می‌شود. این سوءاستفاده از صنایع دستی است.

او با اشاره به این‌که تا کنون در نمایشگاه‌های خارجی شرکت نکرده‌ است، گفت: حضور در نمایشگاه‌های خارجی، اغلب به دلال‌ها می‌رسد. سال گذشته، به من گفته شد، باید پنج تا هفت‌میلیون تومان پرداخت کنم تا بتوانم در نمایشگاه ایتالیا شرکت کنم، ولی چون به اندازه‌ی کافی پول نداشتم، نتوانستم در آن نمایشگاه شرکت کنم.

نمونه‌ای از آثار پوری

وی درباره‌ی نحوه‌ی ورودش به رشته‌ی نمدمالی، توضیح داد: در گذشته، من در حوزه‌ی صنایع دستی کارهای تلفیقی انجام می‌دادم، مثلا آهن را با چوب ترکیب می‌کردم. بعد رشته‌ی نمدمالی به نظرم جالب آمد و تصمیم گرفتم که راه‌های ورود به آن را پیدا کنم. ابتدا از نمدمال‌ها، نمد می‌خریدم و آن‌ها را می‌فروختم؛ ولی بعد به فکرم رسید که کاری نو انجام دهم. شنیدم که در سمنان نمدمالی انجام می‌شود، به آنجا رفتم و با دو پیرمرد آشنا شدم که نمدمالی می‌کردند، ولی به‌خاطر طاقت‌فرسا و کم‌سود بودن این حرفه، می‌خواستند آن را رها کنند. من این رشته را از آن‌ها آموختم و اکنون نیز با آن‌ها همکاری می‌کنم و آن‌ها نمدهای آثار ما را تولید می‌کنند.

پوری درباره‌ی شکل‌گیری ایده‌ی ترکیب چرم با نمد، اظهار کرد: یک‌بار یک تکه چرم از دستم روی نمد افتاد و به نظرم آمد که ترکیب بسیار زیبایی است، شروع به دوختن آن کردم. همان زمان، کسی آمد و خواست که آن را به او بفروشم، من هم آن را فروختم و سفارش‌های دیگری گرفتم. با ادامه‌ی این کار متوجه ترکیب زیبای جاجیم و نمد شدم و محصولات به‌شکل امروزی‌ درآمدند.

او همچنین درباره‌ی استقبال مردم از محصولاتش، گفت: آثار ما مورد استقبال مردم قرار می‌گیرند. هنر، مورد علاقه‌ی مردم ایران است، چون هنر در ایران عقبه‌ی تاریخی دارد. مردم ما، هنردوست و هنرشناسند، ولی همیشه پول کافی برای خریدن صنایع دستی ندارند. کارمندی که در ماه 700هزار تومان حقوق می‌گیرد، فقط می‌تواند آن را برای هزینه‌ی زندگی‌اش صرف کند.

این هنرمند در پاسخ به این پرسش که آیا فروش محصولات صنایع دستی، هزینه‌های زندگی‌اش را تأمین می‌کند؟ توضیح داد: گرچه حقوق ثابتی نداریم، ولی زندگی ما با فروش این محصولات می‌گذرد، گاهی هم ضرر می‌دهیم. با این همه، این کار را ادامه‌ می‌دهم، چون به آن عشق می‌ورزم و به من شوق زندگی می‌دهد، کار هنری آرامش‌بخش است و من با تهیه‌ی این آثار، احساس آرامش می‌کنم.

انتهای پیام